K ardeşim oldu. Şimdi hastanede. Birazdan annemin kucağında evimize gelecek. Çok heyecanlıyım. Küçük kardeşimi çok merak ediyorum. Neye benziyor acaba? Saçlarının, gözlerinin rengi nasıl?

Kapı zili çalınca ilk koşan ben oldum. Kapıyı açtım. Karşımda annem ve teyzem duruyordu. Küçük kardeşim ise teyzemin kucağında mışıl mışıl uyuyordu. Babam da arkalarından kardeşimin eşyalarını taşıyordu.

Annem gözüme çok yorgun göründü. Hemen kendisi için hazırlanan yatağına yattı. Teyzem de küçük kardeşimi annemin yanına yatırdı. Annem, küçük kardeşimi kucağına alır almaz bütün yorgunluğu gitti. Gözleri ışıl ışıl parladı.

Annemin yanında yatan küçük kardeşime bakmaya başladım. Kardeşim çok sevimliydi. Tıpkı benim fotoğraflarımdaki bebekliğime benziyordu. Ben bunları düşünürken annem,

-Kardeşini tutmak ister misin? diye sordu.

Annemin sorusu beni çok heyecanlandırdı. Birden elim ayağıma dolaştı. Ne diyeceğimi şaşırdım. Kardeşimi kucağıma almaktan çekindim. İçimden “Ya düşürürsem! diye geçirdim.

Teyzem sorunun cevabını beklemeden kardeşimi kucağına aldı. Sonra kucağıma, ellerimin arasına bıraktı. Ne olduğunu anlamadım. Kardeşimi sımsıkı tutmaya başladım. Kucağımda tuttuğum kardeşimin yüzüne baktım. Gerçekten benim gibi çok sevimliydi.

Kardeşim, kapalı gözlerini zor da olsa açtı. Küçük siyah gözleriyle bana baktı. Gülümsedi. Sanki beni tanımıştı. Ağabeyi olduğumu anlamıştı. Kardeşimi çok sevdim. Yanağına bir öpücük kondurdum.

Kucağımda tuttuğum kardeşim birden ağlamaya başladı. Teyzem kardeşimi kucağımdan aldı. Annemin yanına dikkatlice yatırdı. Annem, kardeşimin acıkmış olduğunu söyledi. Kardeşimin yemek vakti gelmişti. Ben de sevimli kardeşimi annemin sevgi dolu kucağına bırakıp odadan çıktım. Kardeşim ağlamayı kesti.

İnsanın bir kardeşi olması ne kadar da güzelmiş. Hele bir de kendisine benziyorsa. Bir an önce büyüse de benimle oynamaya başlasa. O zaman hiç canım sıkılmazdı.