B abamı bu hafta hiç göremedim. İşleri çoktu. Eve hep geç geldi. O geldiğinde uyumuş oluyordum. Tatilin gelmesini iple çektim. “Belki benimle zaman geçirir.” dedim. Sonunda tatil geldi. Tatil günü kahvaltıdayız.

Babama,

-Bu tatilde işin var mı? diye sordum.

Babam “Var! Hem de çok.” diye cevap verdi. Böyle bir cevap beklemiyordum. Bütün hayallerim yıkıldı. Babamın verdiği cevaba çok üzüldüm. Başımı öne eğdim.

Babam üzüldüğümü anladı. Öne eğik duran başımı okşadı. Eliyle çenemi tutarak başımı kaldırdı. Gözlerimin içine baktı. Ben de babamın gözlerinin içine baktım. Gözlerinin içi gülüyordu. Babamın gülen gözleri karşısında üzüntüm gitti. Benim de gözlerimin içi gülmeye başladı.

Gülen gözlerime bakan babam,

-İşim çok ama bugünü seninle geçireceğim.

Babamın söylediklerine çok sevindim. Babam işi olmasına rağmen bana zaman ayıracaktı. Benimle oyunlar oynayacaktı. Kahvaltımızı bitirdik. Evimizin deposundan bisikletlerimizi çıkardık. Parka gittik.

Birlikte bisiklete bindik. Yarıştık. Bir babam geçti bir ben geçtim. Hayatımın en güzel günlerinden birini yaşıyordum. Babamın bisiklet sürüşünü hayranlıkla izledim. Bir ara babamın bisikletten düştüğünü gördüm. Bisikletimden inerek yanına koştum.

-Bir şeyin var mı? Bir şey oldu mu? diye sorularımı ardı ardına sıraladım. Çok endişelendim.

Babam bir şeyinin olmadığını söyleyerek yerden kalktı. Babamın yerden kalkması beni sevindirdi. Gerçekten de bir şey olmamıştı. Tekrar bisikletlerimize bindik. Biraz daha gezdikten sonra evimize geldik.

Babamın bisikletten düşmesini anneme anlattım. Annem de çok endişelendi. Babama bir şey olmadığını görünce de gülmeye başladı. Annemin gülmesine babam ve ben de katıldım. Evimizin içi kahkahalarla doldu.