K ardeşim akşama kadar ağladı. Herhalde bir yeri ağrıyordu. Hiç bu şekilde ağlamazdı. Annem de hep ağlayan kardeşimle ilgilendi. Babamın da işleri uzun sürdü. Eve gelmesi gecikti. Babam gelene kadar yolunu gözledim. Eve gelmesini sabırla bekledim.

Karanlık olduğu için babamın gelişini pencereden göremedim. Bir an önce gelmesini istiyordum. Canım çok sıkılıyordu. Sonunda kapı zili çaldı. Kapıya koştum. Kapıyı açtım. Gelen babamdı. Elinde yine bir paket vardı.

Paketin içinde ne olduğunu çok merak ettim. Babamdan paketi hemen açmasını istedim. Babam annemin gelmesini bekledi. Annem de kardeşimi uyutup yanımıza geldi.

Babam,

-Gözlerinizi kapatın! dedi.

Gözlerimizi kapattık.

Paketten ne çıkacak acaba? diye merakla beklemeye başladık. Babam da bizi daha çok meraklandırmak için ecele etmiyordu. Paketi yavaş yavaş açıyordu.

Babam sonunda paketi açtı. Gözlerimizi de açmamızı istedi. Gözlerimizi heyecanla açtık. Babam boş bir karton sayfası gösterdi. Boş sayfayı görünce şaşırdık. Hediye bu muydu? diye kendi kendime sordum.

Babam daha sonra bize bir torba uzattı. Torbanın içinde kesilmiş resim parçacıkları bir de resim vardı.

Babam bize resmi gösterdi.

-Parçaları birleştirip bu resmi yapacağız.

Ne yapacağımızı artık biliyorduk. Babamın elindeki kesilmiş resim parçalarını aldık. Resme uygun olarak boş kartona yerleştirmeye başladık. Resimleri bir babam bir annem yerleştirdi. Bir de ben yerleştirdim. Zaman geçtikçe ellerimizdeki resim parçaları azaldı. Resim tamamlanmaya başladı. Sonunda bir parça kaldı.

Annem ve babam son parçayı aramaya başladı. Resmin son parçası yoktu. Kayıptı. Annem ve babam ne kadar arasalar da son resim parçasını bulamadılar. Babam “Acaba eksik mi verdiler? diye söylenmeye başladı.

Annem ve babam resim parçasını tekrar armaya başladılar. Ben de cebimden son resim parçasını çıkardım. Eksik olan resmi tamamladım.

-Yaşasın! Resmi ben tamamladım, diye bağırdım.