P encerenin önünde, babamın eve gelmesini sabırla bekledim. Sokaktan gelip geçenleri bir bir izledim. Sokaktan kimler geçmedi ki? En çok da seyyar satıcılar geçti. Satıcılar sokaktan geçerken sanki birbirleriyle anlaşmışlar gibi bağırıyorlardı.

Sonunda sokağın başında babamı gördüm. Babam kapıya gelmeden hemen kapıya koştum. Kapımızın önünde zilin çalmasını bekledim. Zilin çalması geciktikçe ben de sabırsızlanmaya başladım.

Zil çalar çalmaz kapıyı açtım. Karşımda babam. Bana gülümsüyor. Kapıda duran babama istediğim ayakkabıyı alıp almadığını soracakken arkasından hediye paketini çıkardı. Çok şaşırdım. Ne diyeceğimi bilemedim. Boynuna sarıldım. Az kalsın düşecekti.

Elime aldığım paketi hemen açtım. Paketin içinden spor ayakkabısı çıktı. Tam istediğim gibi. Hem de bağcıklı. Ayakkabı elimde koşarak odama girdim. Futbol topumu alarak tekrar babamın yanına geldim.

-Babacığım! Dışarı çıkıp oynayabilir miyiz? diye sordum.

Babam, oyun oynama teklifimi kabul etti. Ayakkabılarımı ayaklarıma geçirdim. Sıra bağcıklarını bağlamaya geldi. İlk önce sağ ayağımdaki ayakkabının bağcığını bağlamaya başladım. Ama bağlamakta çok zorlandım.

-Baba bağcıklarımı bağlayabilir misin? diyerek babamdan yardım istedim.

Babam yardım etmedi. “Kendi ayakkabını kendin bağlayabilirsin.” dedi. Babama biraz gücendim. Ne olurdu yardım etseydi? Diye düşündüm. Babam yardım etmemekte kararlıydı. Tekrar ayakkabımın bağcıklarını bağlamaya çalıştım. Babam da sabırla başımda bekledi.

Sonunda zor da olsa ayakkabımın tekini bağlamayı başardım. Sıra ikincisine geldi. İkincisini bağlamak daha kolay oldu. Aynı birincisi gibi bağladım.

Başımda bekleyen babama,

-Yaşasın! En sonunda başardım, diyerek bağlanmış ayakkabılarımı gösterdim.

Elimde topum ayağımda yeni ayakkabılarım oynamaya çıktık. Babamla çok güzel maçlar yaptık. Bütün golleri ben attım. Hem de yeni spor ayakkabılarımla.